Jakob Sande Dikt

Ein stille kveld ved fjorden
der båra syng si vise.
Eg sit på svaberg, lyttar
til draumar utan pris.
Ei måke skrik i vinden
og minner flyg forbi.
Under stjerners skin
vil eg alltid vere fri.

I bygda min barndom
der graset var grønt.
Latter og leik, dei gamle
fortalde om livets lønt.
Sola steig over taket
og snøen kom kvar haust.
Hjarte mitt minnest
kvar einaste laust.

Bølgjene susar mot landet
fiskarens båt gyngar trutt.
Havet har løyndom og tankar
ein draum under måneskinn brutt.
Salt vind og stjerner i panna
ein song frå djupaste sinn.
Slik bur det i hjartet til mannen
som lyttar til havet sitt min.

Kjærleik kjem som regnet
mildt mot jord og stein.
Han veks i stille netter
og blømer utan mein.
Eit smil, eit blikk, ei hand
så mykje håp det gir,
der to får vere saman
og livet langsamt lir.

Snøen fell i mørke netter
lyset skin på kalde tak.
Eg hugsar dei gamle stiar
der barndomsminne vak.
I ljoset frå ein lampe
fann eg draumar små.
Vinteren syng si vise
og alt eg eig, er nå.

Våren kom med fuglesong
og graset grønt og mjukt.
No stend eg her og minnest
alt som var så trygt.
Blomar har visna
og vinden blæs kaldt,
men i hjartet mitt
er våren aldri alt.

Båten glir stille på fjorden
med årene dansar på vatn.
Tankane fer mot vinden,
langt borte, der drøymar vert sann.
Ei lita stund i livet
eg kjenner meg ljos og fri
med bølgja si mjuke røyst
og vinden som suser forbi.

Eit barn ler i graset
så reint og utan frykt.
Verda er ei gåte
der alt kan bli oppdikt.
Små hender grip mot sola
og håpet spirer no.
I barnet ser eg draumen
om framtid, stor og god.

Mor si hand mot panna
når eg låg sjuk og veik.
Ho song dei mjuke viser
og verda vart ikkje keik.
I alt eg gjer og tenkjer
bur hennar varme ord.
Ei mor vil alltid leve
i hjartet, trygt og stor.

Langt borte frå heimen
der minnene bur.
Eg hugsar dei grøne bakkar
og fjella som laur.
No fer eg på vegen
med draumar i sinn.
Heimlengsel, du stig i hjartet
når kvelden fell inn.

To hender møtest mjukt i kveld,
eit blikk, eit smil, eit stille vell.
Kjærleik veks i mørkret mildt,
og hjartet bankar fritt og stilt.

Kjærleiken er som måneskin
på vatnet der du står.
Med augo dine nær min hud
og hjartet mitt du rår.
Ein stille pust, eit stilt farvel,
men kjærleiken er evig kveld.

Når sola stig bak fjella blå,
og morgonen kjem stille.
Då kviler eg i armen din
og kjenner hjartesmillet.
Eit kyss på panna, mjukt og lett,
gjer dagen varm og god og rett.

Våren i augo dine,
ein draum eg aldri gløymer.
Så lenge du er hjå meg,
er vinteren berre ein løyndom.
Kjærleiken vår spirer
kvar morgon, kvar kveld.

Det er ei stille glede
å sjå deg smile til meg.
Når du held mi hand i natta,
veit eg at du er trygg.
Kjærleiken vår er enkel,
men dyrebar som gull.

På bryggja møttest vi i kveld
der sjøen dansa blå.
Eit smil frå deg, mi elskling,
fekk stjerner til å stå.
Eg vil halde deg i armane
til sol og måne går.

Du er mi sol på regnværsdagar,
mi varme i vinternatt.
Ingen storm kan jage vekk
det lyset du har satt.
Kjærleiken din vert aldri slokna
i mitt hjarte, dag for dag.

Mellom oss eit usynleg band,
spunne av trådar av tru.
Kjærleiken held oss saman
sjølv om avstandar gror.
Eg kjenner deg nær i tanken,
i draumar og stille ord.

Under stjerner, hand i hand,
veit eg at du er min.
Kjærleiken lyer ingen lov,
han berre veks i sinn.
Kveldane vert aldri einsame
når du er nær og blid.

Du er mi glede, mi ro og min sang,
i alle dagar som kjem.
Kjærleiken vart funnen i regn og i sol,
og hjartet mitt er ditt heim.
Saman går vi gjennom livet,
med kjærleik som aldri tek slutt.

Under bleike morgonskyer,
vaknar draumen utan ord.
Alt er nytt og alt er stille,
hjartet bankar mjukt og stort.
Møydomsgåva skin som dogg,
der dagen sakte gror.

Eit steg mot noko ukjent,
eit blikk som ikkje dreg.
Møydom ligg i hjarta,
i draumen som ein veg.
Når natta viskar løyndom,
og framtida vert til.

Møydom dansar som blomar i vind,
skjør og stolt på same tid.
Ingen ser kor draumen fer,
berre hjartet kjenner strid.
Ein dag vert alt til minne,
og minnet står i blid.

I mørket ligg løynde tankar,
møydom lik eit slør.
Hjartet hopar på morgonglans,
og alt som nytt skal bli.
Tusen stjerner skin i natta,
over draumens sti.

Møydom, ein stille hemmeligheit,
varsamt bur i hjartet mitt.
Ingen ord og ingen rop,
berre draum om noko nytt.
Når tida kjem, skal alt bli sagt
og framtida vaknar blidt.

Første kyss på lepper raude
eit minne utan ord.
Møydom fell som blomsterblad
i hjartet, mjukt og stort.
Ein draum som aldri døyr,
men lever i hjarta vårt.

Eg ventar på det ukjende
på ei framtid eg ikkje veit.
Møydom vaktar draumen min
og held meg varsamt sveit.
Når tida kjem og modet veks,
skal eg stå i sol og regn.

Uskyld som blomar i graset,
kvit og rein og ny.
Møydom vaktar hjarta,
og tanken flyg på ny.
Livet byr på under,
når draumen får stå i bløtt.

Møydom veks mellom skuggar og ljos,
som ein draum i morgongry.
Hjartet bankar, tanken svevar
og alt som var vert ny.
Eit steg mot framtidslandet,
der håpet skin som snø.

Nye dagar kjem med ljos,
og alt som var vert borte.
Møydom vaktar draumar små,
og framtida vert stor.
Hjartet hopar på glede,
i morgonen som gror.

Trur eg på lyset i mørket,
på vona som aldri døyr.
I stilla bed eg stilt,
om styrke når livet bløyr.
Ei lita bønn i natta,
eit håp eg alltid har.

Eg vandrar på stiar av undring,
trur eg på noko meir?
Mellom fjell og opne himlar
spør eg om kven eg er.
Trua ber meg vidare,
sjølv om alt er uklårt her.

Trur eg på stjernene,
som skin i natta blå?
Dei minner om noko evig
eg ikkje heilt kan forstå.
Eit blikk mot himmelen,
og trua får gro.

Trur eg på eit frø som veks,
i molda mørk og djup?
Sjølv det minste håp kan gro
til liv med styrke og tru.
Eg held på draumen, varsamt,
til blomen står i full blus.

Når stormen kjem og natta er tung,
trur eg at sola vil stige.
Eg held fast på vona mi
og let tankane flyge.
For sjølv i det mørkaste rom
bur trua som aldri vil svike.

Trur eg, spør eg tyst for meg sjølv,
når dagen vert grå og lang.
Men eit smil frå eit barn,
eit løv som fell,
minner meg på at trua er ung
og livet ein evig song.

Trur eg på gamle salmar
som mor mi song kvar kveld?
Orda lever vidare,
og tonane skin så snell.
Ei tru som bur i hjartet,
i minne frå barndomskveld.

Trur eg på løftet om morgon,
når alt verkar tungt og grått?
Ja, eg trur på ljoset
som stiger opp frå natt.
For kvar ein dag er nytt,
og trua gjev oss alt.

Trur eg på spora vi set,
i sand og snø og jord?
Kvar tanke og kvar handling
vert til noko stort.
Trua ber oss vidare,
mot draumar vi aldri har sett.

Trur eg på ljoset
som skin bak tunge sky?
Ja, når alt er mørkt
og vegane er nye.
Så trur eg, still og sterkt,
på vona som aldri flyr.

Å våge eit steg i stormen,
medan vinden riv og slit.
Hjarte bankar, handa skjelv,
men motet får meg hit.
For kvar ein draum i mørke
byr livet på sitt svar.

Å våge seg mot ukjent land,
der draumar aldri har vore.
Med hjarta fullt av lengsel
og blikket vendt mot nord.
For utan steg mot nye mål
vert livet aldri stort.

Å våge og kjenne frykt,
men ikkje vike bort.
For i flammen ligg det liv
som gjer kvar tanke stort.
Motet veks i møte
med det me ikkje veit.

Å våge kjærleik, sårbar og sann,
å opne hjartet sitt.
Vegen er smal, men draumen er stor,
og voner vert aldri slitt.
I alt som livet gjev oss
er kjærleik det mest modige ord.

Å våge å gå rett fram,
sjølv om stien er bratt.
Å tru på eigne steg
og ikkje sjå seg att.
Motet gjer oss store
og draumen blir til liv.

Å våge å falle og reise seg opp,
er styrke i livet sin dans.
For kvar ein feil vi gjer,
er lærdom og ny sjans.
Den som aldri vågar,
får aldri kjenne spanst.

Å våge å rope høgt
når alt i kroppen vil tie.
Å stå for det ein trur på
og aldri vere stille.
Det krev eit hjarte av eld
og ein draum som aldri døyr.

Å våge å leve fritt,
sjølv når andre dreg ned.
Å følgje si eiga stemme
og ikkje snu seg redd.
For friheit er å våge
og finne sin eigen fred.

Å våge å sjå vegen vidare,
når ingen veit kvar han går.
Eit steg, ein draum, ein tanke,
og plutseleg så forstår
at livet er å våge,
og motet gjer oss klar.

Å våge å vende om,
når vegen ikkje stemmer.
Å innrømme feil og svik
og starte nye kveldar.
Motet ligg i viljen
til å prøve ein gong til.

Kjære mor, frå havet vidt
eg skriv deg desse ord.
Bølgjene slår mot båtsmanns tid,
og vinden syng om nord.
Eg lengtar heim til bygda mi,
men havet kallar hardt.
Hald minnet varmt til eg kjem att,
din son, med sjømannshjart.

Eg skriv til deg frå båt og hav,
med salt i augo, vind i hår.
Lengselen er som bølgjer blå,
og draumen slår.
Når natta fell og havet roar seg,
tenkjer eg på deg, og hjartet smiler seg.

Eg hugsar land der palmar står,
og lukta av ein framand vår.
Men sjølv om mange hamner lokkar,
er heimehamn det hjartet sokkar.
Eit brev i lommen, slitt og mjukt,
er alt eg eig når natta er djupt.

Eg skriv i storm og regn,
om natta som aldri tek slutt.
Havet brusar rundt min båt,
og alt vert mørkt og stutt.
Eit brev til deg, mi von og ljos,
held motet oppe når alt er tapt hos oss.

Brev frå ein fyrvaktar,
til ein sjømann på reise:
«Når bølgjene bryt og ljoset er svakt,
skal du hugse mitt vise.
Det finst alltid eit fyr i mørket,
og land ein dag for deg.»

Til deg som ventar heime,
eg skriv med salt og vind.
Dagar vert til månader,
men minnet er alltid blind.
Når skipet legg til kai ein dag,
er det dine armar eg vil ha.

Eg har høyrt havets tale,
i natta, utan land.
Ein sjømanns brev er stille,
men hjartet slår i brand.
Når stjernene lyser over dekk,
er draumen alltid vek.

Eg skriv frå ei framand strand,
med sand i skon og sol i syn.
Lengselen etter noreg
gjer hjartet mitt bly.
Men eg sender deg desse linjer,
og håpar du tenkjer på meg.

Når natta sig og båten søv,
eg skriv eit brev i ljos.
Tankane fer mot heime,
der kjærleik er mitt hus.
Havet held meg vaken,
men draumen dreg meg heim.

Eg skriv til deg med blekk og von,
frå båten, djup og grå.
Kvar bølgje seier «vel heimatt»,
og eg svarar lågt «eg må».
Men når eg endeleg legg til land,
vil eg gje deg mi varme hand.

Ho står på bryggja med auge blå,
ser på båtar som dreg.
Håret dansar i sommarvind,
og draumen hennar er veg.
Ho ventar på noko stort og fritt,
ei framtid ho aldri har sett.

Jenta med gull i håret,
ler mot sol og vind.
Ho spring på blomsterenger,
med latteren sin.
I hjartet hennar bur det
ei glede, rein og ny.
Heile verda er hennar
på ein sommarleg by.

Jenta ser mot månen
i nattas stille ro.
Ho drøymer om eventyr
og alt ho ein gong skal gro.
Under stjerner og nattens slør,
veks håpet hennar større enn før.

Når snøen smeltar, kjem jenta
med vår i smilet sitt.
Ho plukkar blåveis under bjørka
og syng ein song så kvitt.
Heile bygda lyttar stille
til jenta som gjev håp og smil.

Ho dansar i regnet, jenta mi,
med støvlene små og raud.
Ler mot dråpane som fell,
og livet blir aldri naud.
For gleda hennar smittar
og regnet vert til song.

Stille sit ho under treet,
med boka tett i fang.
Tankane reiser langt av stad,
i eventyr og song.
Ingen veit kva jenta drøymer,
men augo hennar lyser lang.

Ved fjorden sit ei lita jente,
og ser mot båten blå.
Ho plukkar skjell i handa si,
og drøymer utan på.
I bølgjene ho speglar seg,
og verda vert så stor for meg.

Jenta ler mot sommarljos,
og alle smil vert glade.
Ho spring i graset, let og fri,
der dagane får bade.
I latteren hennar bur det
ei glede som aldri dør.

I lilla kjole spring ho ut,
med blomar langs sin veg.
Jenta er som sommardagen
når regnet fell og legg.
Ho snur seg mot verda,
og alle smil kjem med.

Draumen til jenta er stille,
men skin som sol på fjell.
Ho held han tett til hjarta
og let han vekse kveld for kveld.
Ein dag vil draumen flyge
og jenta fylgjer med.

I jenta sitt hjarte bur det
ein song som ingen veit.
Ho syng for dei som lyttar,
og for draumen som aldri sveik.
Ei jente, fri og levande,
med verda i blikket sitt.

Natta ligg tung over fjæra,
månen speglar sorg i sand.
Der fann dei eit stille minne,
frå livet på vår strand.
Liket låg i sjøens famn,
og tida stod i ro.
Eit siste pust frå verda
før morgongryet gro.

Ein dag i stille regn
fann me noko ingen vil sjå.
Eit liv som vart borte,
ein draum som aldri skal gå.
Sjøen held på sine løyndommar
til ei bølgje gjev dei att.
Eit likfunn i grå morgon
og bygda står i natt.

Mørke strender, kalde stein,
ein kropp i ro og fred.
Havet gav sitt siste ord,
og bygda stod i le.
Kven var du som natta tok?
Kva drøymde du til sist?
No kviler du for evig
der fjøra held deg visst.

Tause augo ser mot sjøen,
der funnet vart gjort.
Stillheit fell over bygda,
ein sorg som aldri blir stort.
Eit menneske funne,
av vind og vatn blå.
Slik fortel naturen stille
at alt ein dag må gå.

I blått og grått vart funnet gjort,
ein kropp i fjæra låg.
Livet forsvann på bølgja,
og stilla no rår.
Eit likfunn i morgongry,
der havet har siste ord.
Ei soge om det som gjekk tapt,
og minna som aldri forgår.

Eit kaldt farvel i fjæras sand,
der havet har teke sitt.
Eit liv som forsvann i natta,
med bølgjene sitt kvite ritt.
Likfunn langs landet,
og bygda står i ro.
Eit minne i sjøen,
og ingen veit kvifor.

Sorga ligg i sjøen,
med eit stille lite skrik.
Ein kropp i bølgjer vugga,
eit liv som vart for lik.
Bygda samlast mjukt i sorg,
og minnast det som var.
Eit likfunn gjer oss stille,
og natta blir endå klar.

Bølgja har si hemmelegheit,
ho gøymer det ho fann.
Men ein dag i gråe morgon
legg havet ein kropp i land.
Slik kjem sanninga stille,
og bygda held pusten sin.
Eit likfunn, ei soge,
om livet som ebba ut i vind.

Morgonen kjem etter likfunn
med skodde, stille, regn.
Bygda vaknar i undring,
og tankane fer i stein.
Kven du var, kor du kom frå
vil alltid vera skjult.
Men minnet ditt ligg i fjæra,
og natta har deg hult.

Ved elva låg eit minne
av det som eingong var.
Vatnet bar på løyndom,
og bygda stod og svar.
Eit likfunn mellom steinar
i elva si kalde arm.
Sorga rullar stille
og hjarta vert aldri varm.

Ein siste song for den som låg
i fjæra, utan namn.
Eit liv forsvann med bølgja,
og havet held sin famn.
Me hugsar i stilla
det funnet som natta gav.
Eit likfunn, ei påminning
om livet og alt vi har.

Ved fjorden står eg stille,
og lyttar til min song.
Bølgjene kviskrar minne
om draumar som var ein gong.
Eit land av lengsel og glede,
der hjartet alltid vil bu.

Barndommens stiar i graset grønt,
latter og regn på kinn.
Eit eventyr i kvar ein dag,
og håpet bur der inne.
Små føter mot morgondogg,
i sol og vind og regn.

Langs kysten går eg sakte,
med tankar som driv i land.
Salt vind mot gamle kinn,
og draumar i opne hand.
Her bur det minne frå livet,
og havet held dei fast.

Når sola sig i havet,
og kvelden kjem med fred.
Då kviler eg i draumane
og gløymer sorg og strid.
Ein kveldssong still og mjuk,
om alt eg ein gong trudde på.

Heimatt går vegen min,
mellom fjell og stille vatn.
Eg ber på draumar frå barndomstida,
og håpet ligg mjukt i natt.
Heimen ventar med opne armar,
og hjartet finn ro til sist.

Sjømannen søv på dekket,
med havet som vuggesong.
Draumar om land og kjærleik,
vert borte i natta lang.
Men songen frå djupe bølgjer,
fylgjer han heile livet.

Kjærleikens vind susar over eng,
og løftar draumar høgt.
To blikk møtest i stilla,
og alt vert nytt og mjukt.
Lyset frå augo dine,
viser vegen eg vil gå.

Eg fylgjer farens fotspor,
på stiar gamle og kjende.
Lærdom frå gamle dagar,
som aldri heilt vil ende.
Eit liv i arbeid og glede,
og visdom i stille ord.

Morgon ved elva, stille og klar,
fuglane syng sin song.
Eg ser mot dagen som vaknar
og kjenner eg høyrer til.
Livet er enkelt og vakkert,
når morgonen startar slik.

Regnet fell mot ruta,
og eventyret startar på ny.
Eg vandrar gjennom våte gater,
og kjenner glede og gru.
For livet er fullt av eventyr,
om ein berre vågar å sjå.

Takk for no, for dag og natt,
for draumar og for smil.
For alt eg har fått oppleve,
i denne livets fil.
Eit dikt om alt som samlast,
i hjartet mitt til sist.

I stova sit ein gammal kall
med katten mjuk i fang.
Dei deler kveldens stille ro,
og eld i omnen brann.
Eit mjau, eit smil, og kaffilukt
gjev varme heile natt.
For venskap veks i stilla
når kallen har sin katt.

Når morgonen gryr og katten stryk
rundt kallen sine bein,
byr dagen på nytt samspel
i sol og dogg og regn.
Kallen ler av katten sin
som jagar støvet vekk,
og saman startar dei dagen
med mjau og små trekk.

Kallen sit med boka si,
katten på hans kne.
Ute ruskar vinden,
men inne er det fred.
Katten malar stille,
og kallen sukkar blidt.
Slik er dei saman
når kvelden har gått hit.

Søndag i huset til kallen,
katten rullar seg mjuk.
Solstråler dansar på golvet,
og alt er stille og luk.
Kaffikoppen ilag,
og katten legg seg ned.
Ein ven for livet,
i kvar einaste fred.

Katten smyg på loftet,
kallen ropar: «Kom ned!»
Snart spring dei saman,
i leik og latter breid.
For kallen og katten
er meir enn berre to;
Dei deler gamle dagar
og tankar, ro og ro.

Vinterkveld og snø i lufta,
katten søv ved omnsrøyr.
Kallen ser på flammen,
minnest gamle eventyr.
Ute uler vinden,
men inne er det varmt.
Kallen og katten saman,
i huset trygt og langt.

Midt på natta vaknar kallen,
katten ser på han.
I mørket er dei ikkje einsame,
for venskap held dei saman.
Ein mjau, ei hand,
og natta glir forbi.
Kallen og katten
søv til morgonen fri.

Mange trur at kallen eig
berre gamle ting,
men katten er hans største skatt,
med mjuk og varm pelsring.
Saman i både sorg og glede,
er katten alltid nær.
For venskap varer livet ut,
når katten kallar her.

Katten og kallen i hagen
i sol og vind og regn.
Kallen plukkar eple,
katten leikar seg i stein.
Samarbeid og kvardagsglede,
slik går dagane forbi.
To sjeler, eit venskap,
i hjarte og i tid.

Gamle dagar kjem og går,
men katten er alltid der.
Saman med kallen på stabburstrappa,
dei deler smil og vær.
Når livet vert tungt og stille,
malar katten mildt.
For venskap varer evig
i hjarta, mjukt og gildt.